Buhay Guro

Naging estudyante rin ako. Siyempre ala namang guro agad. Genius? O siya anyway, katulad ng aking nabanggit, naranasan ko ang buhay ng isang taong pumapasok sa eskwelahan, nakikinig sa mga turo ng propesor, nagka-cram sa mga assignments, at naghahanap ng source. Kung 75 ang source ko, malamang, 75 din ako. Habang ako ay nag-aaral, doon ko naranasan ang iba't ibang mukha ng buhay-estudyante. Nandiyan ang mga guro na dino-drawing ko sa notebook habang nagdi-discuss tapos lalagyan ko ng shades, bigote (kahit babae), at pangil. Kaya kung magkakaroon talaga ng ganung itsura, malamang lahat na ng naging teachers ko dati eh kamukha na ni Two-Face ngayon. Nandiyan din ang iba't ibang propesor na habang nagtuturo eh binibilang ko ang "Is it clear class?" at tina-tally ko sa ticket ng bus. Nandiyan din ang mga propesor na magagaling magturo, magagaling gumawa ng exam nang hindi tinuro, at mga mabibilis magturo kasi gutom na. Sa canteen na ang destination pagkatapos. Wala. Dati, isa lamang ako sa marami na umuupo araw-araw para makinig at mag-exam.

Sa akin ding pagkakaupo sa klase, nadaanan ko ang iba't ibang anyo ng mga guro. May mga magaganda at pang-model ng shampoo, may mga pang-model ng facial wash, at meron ding pwedeng kunin sa commercial ng Combantrin. Pwedeng bulate ang role nila. Ang iba naman, pagpasok pa lang sa classroom, gumaganda na ang atmosphere. At sa iba, pagpasok naman sa silid, parang may dumaang tear gas. May iba pa nga na kung talagang titingnan mo, baka bigla kang maniwala sa Theory of Evolution. Ayoko nang i-elaborate pa ang mga bagay-bagay.

Elementary, High School, at College. Lahat ng ito ay dinaanan ko sa pagiging estudyante. Oo. Gumawa rin ako ng mga excuse letters na ako ang pumirma (student na, parent pa), umabsent sa mga school activities, bumili ng mga supplies, humingi ng intermediate pad paper for four years, namutol ng crayons ng katabi, nanguha ng red ballpen, gumawa ng History research, nangwasak ng project ng iba dahil maganda, pumasok sa maling classroom, nambelat sa katabi na napagalitan, nagpatali ng sintas ng sapatos sa adviser, umihi sa jogging pants, nag-drawing gamit ang T-square, nag-compute gamit ang scientific calculator, nagdikit sa likod ng kaklase ng "For sale: P5.00 only!", nanghila ng upuan ng iba, nanipa ng kaklase sa harap para magtanong ng sagot, nagpaiyak ng spoiled brat, namahid ng glue sa notebook ng iba, at kung anu-ano pa. Lahat yan... as in lahat. Simple lang ang goal ko dati: Makatapos.

Ngayon, isa na akong ganap na guro. Naisip ko lang: Ako naman ang titingnan ng mga estudyante. Ako naman ang ido-drawing; ako naman ang tatanungin ng "Ma'am may boyfriend na ba kayo?"; ako naman ang kakausapin ng mga magulang para ipasa ang mga anak nila; ako naman ang bibigyan ng mga pekeng excuse letters; at ako naman ang gagayahin nila kapag sila-sila na lang ang nasa room. Oo. Lahat ng ito ay inaasahan ko. Ngunit sa kabilang banda, naisip ko: Ang pag-iisip nila sa ngayon ay siyang naging pag-iisip ko rin dati...

Masaya ngunit mahirap ang buhay ng isang guro. Lalo na sa High School, hindi pwede ang magdi-discuss ka ng bagong lesson nang hindi nila naintindihan ang dati. Kailangang unawain mo ang pangangailangan ng bawat estudyante para lahat sila ay "in." Masarap sa pandinig na tawagin ka nilang "Sir" o "Ma'am" kung ikaw ay kalahating Sir, kalahating Ma'am. Pero ang pinakaimportante sa lahat ay kung anong marka ang iniiwan mo sa iyong mga estudyante at pati na rin sa kapwa-guro. Sa kasalukuyan, masasabi kong ang marka na aking iiwanan ay ang marka ng isang guro na maaari mo ring maging kaibigan. Oo. Ito ang markang gusto kong itatak sa isip ng mga bata, bukod sa markang iniiwan ko kapag nakakaiwan ako ng wrapper ng Flat Tops sa table ko kapag uwian. Masasabi kong sa propesyong ito, puso at determinasyon ang kailangan. Kung wala kang puso, you will have no heart. At kapag wala kang determinasyon, you will never be determined. Tama ba yang quotes na yan?

Yan ako, mga kaibigan. "Bagong guro, bagong guro." Repeat 5 times then say it faster...